het eindeloze houten pad of de oude hei:
Op een zonnige herfstmiddag werden we naar de oude heide gereden om te genieten van de heel bijzondere rust en sfeer die op zulke oude plekken heerst.
Legenden omringen deze plaatsen en mythen - alles wat vergeten is of gewoon opzij is geschoven in onze snel veranderende tijden. Het zijn deze dingen die het leven de moeite waard maken...
Dus in alle rust en te voet is het nooit tijdverspilling om hun geheimen uit de oude plaatsen te wringen
Onverwacht kan men in het donkere zwarte woud hoogveen tegenkomen... deze oude zware gebieden waar je op warme zomerdagen nauwelijks adem kunt halen en waar een heel bijzonder gevoel in je opkomt... Plekken waar de tijd lijkt te zijn verstreken en waar het het maakt niet uit of je er bent of niet... want lang nadat zelfs je nakomelingen niet meer over je praten, zal het er nog steeds zijn net als de dag dat je daar ging en je zult er steeds weer zijn , en als er jaren tussen zitten, word je op een gegeven moment teruggetrokken om de atmosfeer op te snuiven die in de lucht hangt.
'Ja, de oude Moor kan je boeien.'
Dus op deze mooie herfstmiddag riep het ons toe en wakkerde het innerlijke verlangen weer aan.... dan is er geen houden meer aan en doe je het zonder je brommer en al het andere, accepteer je de rit van 30 km en ook de wandeling van 6 km tot je zit er middenin en geniet er weer van om hier te zijn....
al aan het begin van onze reis begroeten deze oude dode bomen ons en je betuigt hun respect en denkt na over wat deze oude bomen hebben gezien uit de geschiedenis die je op school hebt geleerd .... Ik denk dat ze ons veel dingen kunnen vertellen ... .
en steeds weer lijkt er een beekje uit het niets te komen en voert zijn bruine maar heldere water ergens heen... het landschap heeft dit geheim nog niet onthuld en je zou er goed aan doen het houten pad niet te verlaten... anders zou het kunnen zijn heel gemakkelijk dat je een deel van dit landschap wordt en dat jij ook behoort tot de dingen waar zoveel verhalen omheen verstrengeld zijn...
soms stroomt het heel rustig en dan weer springt het spetterend tussen de wortels over een trap van stenen die het in de loop der jaren zwart heeft gekleurd... het voelt goed om de frisheid in te ademen die het brengt en de zware lucht van de oude heide om te verdringen. ...
... dan als je het leuk vindt, verzamelt de kreek zich in kleine vijvers en biedt het een spektakel dat je alleen daar kunt beleven .... het lijkt alsof de kreek geen water transporteert maar rechtstreeks uit een Düsseldorf Altbier-kraan komt.. in deze kleuren omlijst door het groen van het mos, toont het alle pracht van de natuur waarin je wordt ondergedompeld...
... aan de overkant van de weg heeft een kolonie bosmieren een kasteel gebouwd en is druk bezig met het verzamelen van de naalden van de kromme den die zich hier thuis voelt. Hun drukte laat zien dat het leven ook op deze plekken op zijn eigen manier pulseert, zonder technologie en internet en zonder stress...
... terwijl je doorgaat, krijg je meer zicht op al het moois en ontdek je dat de oude heide niet alleen de bosmieren in staat stelt te overleven. Nee, ook jij hebt genoeg om de tafel op te dekken deze herfstmiddag, de blauwe bosbessen glimmen je tegemoet en je probeert er een paar te vangen...
... de rode heidebessen schitteren in de zon en nodigen je uit om te knabbelen met hun zoete vruchten ...
... terwijl de zwarte bessen met hun lange doornenranken zich tegen jou verdedigen terwijl je geniet van hun heerlijke vruchten...
... terug op het pad aan de rand waarvan de hei je verwelkomt met fleurige bloemen en weet zeker dat je zijn oproep hebt opgevolgd en helemaal niet anders zou je...
... langs wat meer open plekken waar de heide in bloei staat en de insecten hun verzamelinstinct najagen...
... uiteindelijk terug naar de heidebossen met hun spooky schijnbaar omgevallen bomen wachten op schimmels en mos om ze deel van het moeras te maken...
... onverwachts het bos dunner wordt en je vermoedt dat je al snel het geheim van de heide voor je ogen hebt. De zonnestralen dringen door tot de grond en onder de bomen vormt zich een dicht graslandschap... in de verte hoor je de roep van wilde eenden en het kwaken van heikikkers...
... gemaakt...
voor je ligt een droom van een open moerasmeer met zijn kalme, gladde oppervlak...
De herfstzon wordt erin weerspiegeld en je kunt weer vrij ademen omdat de zwaarte van de heide zich op de een of andere manier voor het meer terugtrekt... zittend op een oude boomstam en vrij uitkijkend over het water vergeet je de tijd en de mensen om je heen don wil hier niet meer vandaan....
...moet weer gaan...
op een gegeven moment zegt iets in je dat je je moet openstellen en dat moet ervaren en de sfeer van deze oude heide in je leven en het dagelijks leven moet brengen.
Dus je staat zonder een woord te zeggen op en loopt weer langs dit eindeloze houten pad, kijkt nog een paar keer rond en weet precies dat je hier altijd zult zitten om te genieten van de oude hei....
...tot de volgende keer in de hei...
Aanvulling 2015:
dus we komen hier niet terug... Sabine is bezweken aan haar kanker en of ik ooit de oude bomen weer zal zien is twijfelachtig... maar de wegen van onze Heer staan bekend als ondoorgrondelijk en we weten het gewoon niet .
... en dat is maar goed ook