de Flaki, het tweede leven van het Aldige-team....
De lucht wordt kleurrijk boven de Eifel
Als je al meer dan 30 jaar vliegers maakt, met één of twee, zelfs vier lijnen, dan krijg je op een gegeven moment stomme ideeën. Ik bouw bijna al mijn vliegers zelf, de materialen zijn ripstop nylon doek of ripstop polyester doek. De stangen zijn niet gemaakt van lichte houten latten zoals vroeger, er wordt gebruik gemaakt van koolstofvezel. De lijnen zijn niet meer gemaakt van touw, het zijn aramide of hoogwaardige Dynemaa koorden. Veel lichter en scheurvaster dan vergelijkbare staaldraad
Maar soms is veel daarvan niet nodig. Soms komt het idee bij je op dat de 30 jaar oude vliegers die uit de discountwinkel komen en gewoon in de garage staan te groeien, een tweede leven verdienen. Bovendien leerde ik een paar jaar geleden een briljante oude man kennen op het Noordzeestrand van Sankt Peter-Ording. Ook een deltavlieger door en door. Een constructeur die visioenen had. Hij tekende en bouwde stuntvliegers, wat ik leuk vond en waarmee ik ook mocht vliegen. Zijn stuntvliegers waren soms klein met een spanwijdte van iets meer dan een meter en soms groot, heel groot met een spanwijdte van 12 meter. Ja, je kunt er alleen mee vliegen. Het zijn de grootste stick-vliegers die ooit in de lucht zijn losgelaten. Günter leeft niet meer. Maar zijn erfenis is. Er is een vriendenkring die zijn nagedachtenis eert. En zo kwam ik op dit idee.
Dus nam ik mijn 17 vliegers uit de discountwinkel die zich in de loop der jaren had verzameld en probeerde iets groots te bouwen. Niet zo groot als Günter met 12 meter, het idee van een spanwijdte van 7,6 meter was voor mij genoeg. Omdat ik ook de hele grote heb gevlogen, probeerde ik het idee uit te voeren en tekende ik het plan van Günter op een rol papier, sneed mijn discounter-vlieger in stukken en ging aan de slag.
Zo ontstond de momenteel grootste stickkite van Rijnland-Palts thuis in Harscheid bij Adenau aan de eettafel. Er lag al veel stof die ruimte moest vinden onder mijn naaimachine.
Avond na avond werd het kleurrijke zeil gemaakt. Omdat mijn 17 vliegers niet genoeg waren, werden er nog 5 tot 6 vliegers van hetzelfde type gekocht in de advertenties.
Bij mijn oude vliegers vond ik nog de vlaggen van de fabrikant op het doek, waarop ik had genoteerd van wie ik de vlieger had gekregen. Ik naaide deze vlaggen terug in de nieuwe vlieger. Het verhaal erachter blijft levend.
Ik heb ook de verkleuring en eigenaardigheden in de stof gelaten en de verstevigingen, die anders alleen maar in de weg zitten, niet uitgeknipt. Ik wilde dat het verleden te zien was in de nieuwe draak.
En zo ziet het eruit als je bijna 5 meter lange gekapte naden moet naaien.
Om de druk in het zeil niet te groot te laten worden en ik niet meegesleurd word naar de Nürburg, zijn sommige gebieden met gaas genaaid. Gaasstof is een raster, vergelijkbaar met een hor, en laat wat wind door. Het nylonweefsel is heel goed vast te zetten met schilderstape en je hoeft niet te experimenteren met spelden.
Het was altijd een beetje eng als je hele lange kledingstukken, die met spelden vast zaten, door je benen in de richting van de naaimachine liet lopen. Je kunt je niet voorstellen hoe het voelt als een van de naalden vast komt te zitten in je dijbeen en de machine vrolijk aan de stof trekt.
Aangezien ik altijd een foto van mijn Sabine (links) en mijn Birgit (rechts) op mijn kites zet, moest de nieuwe kite natuurlijk deze gelijkenis hebben.
Als je je nu afvraagt welk model de draak is, het is een Flaki 7.6 geschreven door Günter Wolsing. De oude man op het Noordzeestrand die ik leerde kennen. Flaki betekent simpelweg dat de draak een platte kiel heeft. De diepte van de kiel komt overeen met de breedte. Hierdoor vliegt hij zeer stabiel in een rechte lijn en laat hij zich gemakkelijk in een andere richting sturen.
Zeker de een of de ander in Harscheid, Winnerath, Reifferscheid of in de buurt van Mahlberg heeft mijn vliegers opgemerkt. Helaas zijn vrijetijdsactiviteiten, of liever kitesporten, hier in het gebied rond de Ring niet zo wijdverbreid. Misschien verandert dat.
Om zo'n vlieger ook duurzaam te maken, is de buitenste leading edge gemaakt van bijzonder slijtvast materiaal. Het heet Dacron en bestaat uit een nylon doek dat is versterkt met kunsthars. De neus is dan weer verstevigd met vrachtwagenzeil. Maar mijn oude Pfaff gaat er zonder problemen mee door en gaat met alle onzin mee. Ik kom langzaam maar zeker ruimte tekort in de keuken en eetkamer. Niet iedereen heeft ruimte om thuis te voetballen.
Voorrand van 4,6 meter is best mooi op het tapijt. En de lange naden zijn leuk, maar je denkt dat de machine nooit stopt met nieten.
In de vlieger is 1000 meter draad genaaid. Alles in een gesloten velzoom. Er is ruim 10 meter klittenband en fleecetape verwerkt zodat ik bij weinig wind de gaaszeilen kan sluiten. Gelukkig had ik voor de lockdown al genoeg klittenbandmateriaal gekocht bij de plaatselijke dealer in Adenau. Ik probeer altijd zoveel mogelijk bij lokale retailers te kopen.
Na nachten van orgieën naaien, kon ik in maart voor het eerst het zeil op ware grootte aan de garagemuur van mijn garage lijmen.
Ik heb ook direct de symmetrie gecontroleerd. Dat zou het einde van de vlieger zijn geweest als de zijkanten niet gelijk waren geworden. Maar alles was duidelijk, alles was in orde.
Nu was het tijd om de koppeling op te bouwen. Het moet een koppeling zijn van koolstofvezelbuizen met een diameter van 16 mm. Om de draak te vervoeren, wilde ik hem inpakken tot een afmeting van 1,6 meter. Dit betekende dat de leidingen moesten worden verzaagd en moffen van aluminium buis moesten worden gemaakt. Alles aan de eettafel thuis in de prachtige Eifel.
Omdat ik de koolstofbuizen ook niet van te ver wilde halen, vond ik ze in de Zwabische stad Weil im Schönbuch bij Stuttgart. Goed materiaal uit een kleine maar fijne fabriek. Het kost veel moeite om de dure hightech buizen onder de ijzerzaag te leggen en kleiner te maken. Twee keer afgezaagd en toch te kort was gewoon te duur voor mij. Dan komt de inheemse Zwabische door. Dus alles werd nog een keer gemeten en joeg toen de zaag brutaal door het carbon. Voor mijn gemoedsrust moet ik zeggen dat ik correct heb gemeten. Proost op een goede meterliniaal.
De connectoren tussen de voorranden aan de buitenkant en de dwarsbuizen waren gemaakt van doorzichtige stoffen buizen. De verbindingslijnen waaraan de vlieger vervolgens wordt bevestigd, de zogenaamde schalen, zijn gemaakt van de lijnen van een oude paraglider. Een vriend uit Mendig, die ook zo'n vlieger bouwt, had een oude paraglider tot zijn beschikking. Maar dat is zijn verhaal. Van tijd tot tijd zul je zeker grote vliegers zien in Mendig.
Nadat de vlieger klaar was en de kleinere glasvezelstaven op lengte waren gesneden en ingehangen, restte alleen nog de eerste vlucht. Om de kleinere stokken te bevestigen, naaide ik lussen van dun weefsel op het zeil en verstevigde ze met vrachtwagenzeil. De stokken krijgen dan nokken van pijlschachten die bij het boogschieten worden gebruikt. De delen aan de achterkant van de pijl waar de pijl op het touwtje rust. Als kitebouwer moet je altijd ver over de horizon kijken en nagaan welke materialen je kunt gebruiken. Het zou te gemakkelijk zijn om alleen maar naar de schappen van de winkelier te grijpen.
Toen, op een zaterdag in april, was het zover. Opgezet op de weide en de grote draak. Het schittert echt in de kleuren van de oude draken.
Ik werd een beetje misselijk bij de gedachte de reus bij de lijnen te nemen en ermee weg te gaan in de lucht. Wat maakt het uit? Ik kan tenslotte niet de hele nacht achter de naaimachine zitten, een klein fortuin in het hightech materiaal steken en er dan weer uittrekken. Nee, zo werkt het niet. Ik was niet alleen op de wei en mijn wederhelft en vriend Micha uit Mendig waren er.
Dus Micha hielp me de weegschaal te controleren. Door de omvang is dit niet meer alleen mogelijk. We namen elk een hoofdstel in onze handen en trokken er lichtjes aan. De flaki stonden roerloos in de lucht recht boven ons. En we hadden eigenlijk weinig wind op de weilanden hoog boven het Ahrdal.
Dat bemoedigde me en ik kon de 50 meter lange stuurlijnen aan de kite binden. Met een breukbelasting van 170 kg per lijn moeten ze er tegen kunnen. Net als bij een pilot voor de start, loop je alles nog eens door in je hoofd.. alle connectoren zitten er goed in, er zitten geen lijnen in de knoop. ok, dan komt de kleine man in je oor en vraagt je: "Heb je je erfenis verdeeld, alles afgesloten, zal dit monster je doden of ben jij de heer van het beest?”
Maar dan raap je jezelf bij elkaar en trek je brutaal aan de lijnen, doe je een kleine uitval naar achteren en dan is er geen houden meer aan. De flaki kwamen langzaam en comfortabel omhoog. Hij vliegt gewoon en doet geen poging om mij om de hoek te brengen. Hij staat majestueus in de lucht en wacht op verdere stuurcommando's. Eerst een bocht naar links - ok, dan naar rechts - ook ok... nu een lus, darm is wat groter, heeft duidelijk een overspanning van 7,6 meter. Dat moet groter.
Toen liet ik me op het gras vallen en ging zitten om te vliegen en van alles te genieten.
Het zijn die momenten in het leven die het leven de moeite waard maken.
Je werkt elke avond aan een project waarvan iedereen denkt dat het krankzinnig is. En dan werkt alles, de draak vliegt en doet precies wat je bedacht. Gewoon een onbeschrijfelijk geluksgevoel.
Iedereen die de vlieger in de lucht ziet, is welkom om te komen kijken. Het ziet er gewoon leuk uit als de lucht wat kleurrijker wordt in deze stomme tijden.
En na wat een eeuwigheid leek, probeerde ik te landen. Licht uit de wind gevlogen, kwam de Flaki gewillig in de richting van de weide en positioneerde zich netjes voor de landing. Dus ik kon hem parkeren, beveiligen en ik weet zeker dat hij al wachtte op de volgende start.
Deze liet ook niet lang op zich wachten.
De ervaringen van die middag hadden een zeer langdurig effect. En hoewel ik beter zou moeten weten, aangezien het niet de eerste vlieger is die ik heb gebouwd, kon ik zeer tevreden naar huis marcheren.
Hier zijn twee video's die vanuit de hand zijn gemaakt, één vanaf het begin en één vanaf de landing.
25 april 21 een geweldige dag met heerlijk weer. Zuivere zon en uitstekende wind rond 2bft. Ideaal om de grote te vliegen. Maar eerst was Micha aan de beurt. Hij had zijn eerste vlucht nog voor zich met zijn flaki. Ook dit, dat mag wel van tevoren vermeld worden, was een succes.
Daarna mocht de mijne weer vliegen. Hier een paar impressies van de vlucht.
De kleuren van de oude Aldi Dragon gloeien nog prachtig in de zon en zijn een genot om mee te spelen in de lucht.
Veel wandelaars stopten vandaag en bewonderden onze kleurrijke vliegers. We hebben leuke gesprekken gehad en de een vindt dat hij waarschijnlijk zijn vlieger moet uitgraven van de laatste Noordzeevakantie. Dus zondag op de wei maakt veel plezier.
De flaki zeiden ook hallo tegen de delta, die zijn vissen in de lucht houdt.
En met de scherpe mesvlucht over de grond, die de flaki heel goed beheersen...
.. om het volgende moment weer in de wolkenloze lentelucht te staan.
Wat ons toen opviel toen we weer thuis waren, dat de zon echt lekker scheen was verbrand. Nou, mijn hoed beschermde me een beetje, maar Birgit had een ernstige zonnebrand op haar gezicht.
En dan was er nog een Micha die zijn drone had meegebracht. Hij filmde onze vliegers van bovenaf en zo kunnen we nu de flaki van bovenaf zien vliegen.
Dus toen kwam er een einde aan een schitterende middag op de wei en gingen we tevreden naar huis.
Op 8 mei 2021 hebben we in Mendig samen met 2 flaki's mogen vliegen. Bij Micha in Mendig vonden we een vers gemaaid weiland.
Beide reuzen staan samen op de wei te wachten op hun eerste teamvlucht
Wat een gezicht als de twee reuzen in de lucht spelen. We hadden allebei 50 meter lijnen en ruimte om te vliegen.
En samen met de vouwster maken ze een prachtig plaatje in de lucht, ook als het bewolkt is.
Van 11 t/m 13 juni 2021 heeft de Flaki op de 11e Wolsing Flying in Sankt Peter Ording kunnen laten zien wat het kan. Onder de deskundige ogen trok hij netjes zijn rijstroken.
samen hebben we de grote gebouwd en daarna in het zand gestopt
Daarna mocht hij in zijn element zijn, in de heerlijke Noordzeelucht in de grote zandbak. Ik moest me er af en toe tegen wapenen.
Samen met Micha van Mendig vlogen we toen in een heel kleine ruimte. Veel toeschouwers snakten naar adem toen de flaki's elkaar herhaaldelijk raakten en vlogen vervolgens in een cirkel in de andere richting.
Toen namen Dani, Marcus en Alex de lijnen over en hadden plezier met de grote vogel. We speelden met de vlieger die zo goedaardig was om te vliegen. Keer op keer landde hij de flaki op Marcus' hand aan de rand van het windvenster
Op een andere manier wilde ik het onder handen nemen. Dani plaatste hem toen naast me op de houten pier voordat hij hem weer de lucht in trok.
Natuurlijk mag een foto met de drie grootste vliegers van de 11e Wolsing niet ontbreken. Dus hebben we alle drie de 7.6 Flaki naast elkaar in het zand gelegd.
links mijn flickwark flaki met mij - in het midden de originelen van Günter in het W ontwerp met de twee minsters (Thomas bij de camera) en rechts de flaki in Edel met Micha
En een foto die veel voor mij persoonlijk betekent, mijn jongens samen met mij voor de Flaki
Daniel - Harald - Marcus en Alex - mijn jongens
terug in de Eifel, ben 24 oktober 2021 in Harscheid mochten onze Falki's weer naar buiten. Micha kwam op een mooie zondag bij mij thuis.
Hier zijn een paar foto's van de vlucht van de Flakis
Voor de eerste keer op een zeer lange lijn van 100 m - gewoon geweldig hoeveel luchtruimte je hebt en hoeveel uitstroom voor de flaki.
En hier is Micha's Edel Flaki... een droom van een grote vlieger
Ooit een prachtig uitzicht van onder in de vlieger, je kunt zien hoe de wind het zeil vormt. en kan zelfs 16 mm koolstofvezelbuizen buigen,
