Een iets andere tour in het Zwarte Woud
Wat doet een freebiker als hij niet op de brommer mag en de zon schijnt na een motregen?
Hij zoekt een van de vele zijdalen van het prachtige Nagoldtal op en gaat te voet de omgeving verkennen. Slechts een paar kilometer van de tipi, in het midden van het reservaat, zijn er veel van de kleine kloven en valleien die deel uitmaken van het noordelijke Zwarte Woud vorm geven aan. Een klein bospad leidt meestal tussen struiken door naar een prachtig, betoverd landschap waarin men achter de rotsen naar hobbits of elfjes probeert te zoeken.
Het pad is soms steil, soms vlak, soms mooi vlak en aangenaam om op te lopen, en soms rotsachtig en bedekt met de wortels van dennenbomen. Maar ik geniet van elke stap in de stilte, die alleen wordt verstoord door het zachte kabbelen van de beek.
Ergens komt een kleine bron uit een rotswand en stroomt in de beek. Hier kunnen we ons even opfrissen en onze weg vervolgen.
Na elke bocht in het pad ziet dit landschap er weer een beetje anders uit. Ons doel is om door de vallei naar de top te wandelen en na de duisternis van de bossen en de stilte om ons heen weer in de zon te stappen en de uitgestrektheid daarboven te ervaren. Het pad gaat langs oude met mos bedekte zandstenen muren en eeuwenoude bomen.
Het pad gaat weer de berg op en wordt steeds rotsachtiger totdat we bij een oude beuk komen waar een stel waarschijnlijk een hart heeft gehouwen toen ze jong waren. Naar de letters kunnen we alleen maar gissen. De beuk kan ons niet vertellen of de twee nog een koppel zijn. Misschien stierven ze allebei in de vorige eeuw. Alleen het hart siert nog de oude beuk.
We gaan weer op pad en ik steek een sigaret op, eigenlijk jammer gezien de goede lucht en de frisheid die de Zwarte Woudstroom fluistert.
Een kleine waterval stroomt over de stenen en enkele larven van de caddis-vlieg scharrelen in het water. Anders is het vredig. De dikke wortels van de oeroude sparren kronkelen als enorme vernauwers om de stenen en we zijn betoverd door de schoonheid van deze kleine vallei
Deze aardige man dacht er ook aan om bij het oversteken van de kreek grote stenen in het water te leggen zodat we er met droge voeten overheen konden. Grote wortels van de oude Zwarte Woudsparren vormen natuurlijke treden om aan de andere kant wat hoogte te winnen. Het pad is ook weer wat vlakker en er liggen minder stenen en wortels op het pad. Maar zo is het in het echt, soms is het pad effen en vlak en soms rotsachtig en steil.
Het pad leidt ons over rotsblokken om een dik rotsblok heen, we zijn benieuwd wat ons na de bocht te wachten staat. We varen dapper om het rotsblok heen en vinden een prachtig landschap voor ons.
Verderop in de kloof kunnen we zien dat iemand die wilde dat we de weg gingen had voor ons stenen treden gebouwd in de hellingen naar trappen, zodat we gemakkelijker vooruit konden. We zijn dankbaar dat we een betere tijd hebben om te gaan.
Na ongeveer 3 kilometer komen we bij een brug en een tweede pad voegt zich bij ons. We bedenken welke kant we op moeten, want de andere kant op is makkelijker en na 600 meter hebben we zelfs een gezellige biertuin.
Maar dit keer besluiten we niet de makkelijke weg naar de biertuin te nemen, maar ons doel na te jagen en deze vallei op te gaan.
Het pad wordt geleidelijk vlakker, het water wordt rustiger en de zon schijnt al door de boomtoppen. Het pad is soms smal, soms breed, maar het leidt ons altijd naar ons doel.
Op het pad verderop zit een eekhoorntje en libellen vliegen door de lucht. Wij voelen ons goed. Na een bocht komen we bij een oude getapte bron, de puttroggen zijn bedekt met mos en het water is helder en fris. Hier nemen we een korte pauze en trakteer ik mezelf op nog een sigaret.
Langzaam wordt het pad breder en schijnt de zon steeds meer door de bomen en op de een of andere manier zijn we blij te zien dat we snel onze bestemming zullen bereiken.
Nog een paar stappen en de zon schijnt in onze gezichten terwijl we aan de rand van het bos staan en voelen dat een oude indiaan zich hier thuis kan voelen. We zijn er trots op dat we het gehaald hebben en zijn ons doel niet uit het oog verloren
We zullen deze middag in de prachtige vallei van het Nagoldtal waarschijnlijk niet snel vergeten, het heeft ons veel geleerd.
We hopen u niet te veel te hebben verveeld. De enige bromfiets die we hier hoorden van de nabijgelegen weg die naar de berg leidde, denk dat het een eencilinder van een halve liter was.
MANIEREN
Paden - eisen beweging, brengen ons in beweging, zijn platgetreden of nieuw. Ze leiden ons naar bekende plaatsen of naar het onbekende, ze geven ons hoop en bevatten opwinding. Paden vertakken zich in uitwegen, omwegen, verkeerde afslagen, rechte of kronkelige paden.
Aan het eind moet je echter zeggen:
IK DEED HET OP MIJN MANIER !
Groeten je indiaan
ps voor wie dit dal wil beleven, het is het Monbachtal bij Bad Liebenzell.