Lichtgevend pitveld
Na de Nürburg, het kasteel Eltz, het Deutsches Eck in Koblenz en de Kottenheimer Winfeld verlicht nu de lichtkunstenaar Peter Baur de Mayerner Grubenfeld . Naast oude kranen, muren van basaltgroeven en het zilvermeer, wordt een groot aantal stenen kunstwerken van de Lapidea-site verlicht.
Viel Bilder sind unscharf, aber nur weil hier scharfe Bilder die verzauberte Landschaft wieder entzaubern würde... wer das nicht mag ... sorry dafür.
Het natuurreservaat "Mayener Grubenfeld" leidt naar een bizar mijnlandschap met sporen van mijnbouw uit verschillende tijdperken.
Met machines ging alles makkelijker: elektrische kranen bleven achter als een stil uitzicht over het mijnenveld, getuigen van een vervlogen tijd in het mijnenveld. Hoge basaltmuren zijn door de natuur teruggewonnen.
Een bewegwijzerde rondweg met veel uitleg leidt langs de Romeinse steengroeve naar de Silbersee.
Het was nog een lauwe Zaterdagavond , zoals ze soms begin september gebeuren, zoals wij ons geopend rond 22.00 uur om ons mee te laten voeren in een betoverde wereld.
We waren meteen gefascineerd door het spel van kleur en schaduw en de rust die uitging van het nachtelijke mijnenveld. Het was verbazingwekkend dat hoewel er veel bezoekers op de site waren, kalmte en betovering ons begroetten.
Na ongeveer 300 meter licht bergafwaarts op een enigszins stenig pad, scheen een rood gloeiende basaltmuur ons tegemoet. Het licht veranderde - zoals bij alle objecten - van bloedrood naar wit naar blauw en dan weer naar rijk groen en roodachtig.
Iedereen zorgde ervoor dat ze afstand hielden van de buren in verband met het corona virus. het was erg leuk om dit allemaal te ervaren.
Je hebt er altijd in geloofd om naar een andere wereld te komen. Zelfs als je stopte en om je heen keek in het veranderende licht, was plotseling alles om je heen anders.
Na een kleine bocht naar rechts, licht bergafwaarts, was er een wonderbaarlijk schouwspel van kleuren, water en de basaltmuren. Dat moest het zilvermeer zijn dat zo rustig voor ons lag.
We lieten het kleurenspel lange tijd op ons inwerken en ontdekten steeds weer andere stemmingen.
Verder omhoog dan het uitzicht naar beneden naar het meer - weer een heel ander beeld
Uit het bos stond een oude verlaten kraanvogel over ons heen. Waarmee ze waarschijnlijk ooit het basalt uit de diepte hebben gehaald.
En wat kleuren met ons doen, is te zien op de volgende twee foto's... plotseling verschijnen totaal verschillende dingen op de voorgrond en andere worden op de een of andere manier onzichtbaar.
De terugweg voerde over een verborgen oude stenen trap, die zich in het licht zo heerlijk in de helling nestelde. Op de een of andere manier werd ze weer nieuwsgierig naar de buitenwereld met zijn koude neonlichten en het lawaai van de stad.
Het was een spannende reis naar de wereld van stenen, meren en kleurrijk licht. Ik denk dat we nog eens naar het mijngebied zullen kijken als de zon schijnt en ik weet zeker dat sommige van de kleine plekjes die in een mysterieuze duisternis waren gehuld er heel anders uit zullen zien, op de een of andere manier ontgoocheld. maar we denken dat het mijngebied en het zilvermeer ook hun charme hebben in het zonlicht.
Misschien is het omdat deze plek gedurende vele eeuwen of zelfs millennia door mensen is bewerkt en dat zoveel generaties hun zweet erin hebben gezonken.
En als je 's avonds over de oude steengroeve kijkt, zie je ze: duizenden en duizenden vleermuizen die leven in de ontoegankelijke steengroeven van het natuurreservaat "Mayener Grubenfeld".
"Shaft 700", een voormalige mijningang, is opengesteld voor bezoekers en laat met een beetje geluk een glimp van de vleermuizen zien.
Zurück auf unserem schönen Planten führte uns eine Gasse die sich mit leuchtenden Luftballons schmückte und von einer großen Spinne bewacht wurde in einen schönen Garten, in der die Liebe groß geschrieben wurde... passend zu einem Ausspruch des alten Jules Verne:
Sich im Leben allein zu langweilen, ist schlimm!
Zu Zweien – das ist noch schlimmer!
also hier langweilt sich keiner, das sind wir uns sicher.
Wir fanden uns unter einem Baum voller glühender Herzen wieder und fühlten uns dort sehr wohl.
Dem Himmel die Sonne, und jedem Herz ein Herz, das liebt.
Angelika Emmert
Ein großer Kranich schaute sich in aller Ruhe das bunte Treiben der Lichter und der vielen Pärchen an, die sich unter dem Baum wieder fanden.
Ein paar schritte weiter fing uns ein Baum mit seinen bunten Blütengirlanden ein und wechselte immer wieder seine Blütenfarben.
Um die nächste Ecke wartete ein mächtiger Tiger mit seinen funkelnden glühenden Augen, schiebt drohend die Pranke nach vorne und man konnte die riesigen Klauen sehen. Wir schlichen dann vorsichtig durch seinen glühenden Tigergarten. Zum Glück hat er uns nicht direkt bemerkt.
Zum Schluß konnten wir über einen großen Springbrunnen wieder zurück zum Startbahnhof gelangen...
Als wir dann den Traumzug wieder verliesen, gabs zurück am Bahnhof noch ein Joghurt mit leckeren Heidelbeeren, den wir auf einer kleinen Holzbank genießen konnten.
Es ware ein schöner Abend in die Traumwelt des jungen Heinrich Boesner einzutauchen und mit seinen Jules Verne die Erlebnisse und Reisen zu erfahren und einfach in andere Welten einzutauchen und den Alltag hinter uns zu lassen.